Zoals ik ook in mijn vorige blogs die in het teken stonden van mijn rijfase vertelde gaf ik aan dat autorijden voor iemand met een anders werkend lijf niet mee valt, het is natuurlijk een heel mooi avontuur. Maar in het traject op zich gaat er meer tijd in zitten, daarnaast ook een hoop energie en onzekerheid zo nu en dan. Vanwege de eigenverklaring die ingevuld moet worden, en je eigenlijk een heel dossier krijgt wat betreft je lichamelijke aandoeningen. Ook is het toch een hele uitdaging. Dit maakt het ook wel weer leuk. Graag wil ik een update geven:

De laatste tijd heb ik redelijk geoefend tijdens meerdere rijlessen. Ik moest meer dingen doen dit werd steeds meer uitgebreid, dit hoort er natuurlijk bij.

Ik heb het avontuur met beide handen aangegrepen en met volle kracht mij hiervoor ingezet. Ik wist dat dit traject niet makkelijk zou worden en niet simpel zou zijn. 

Toch heb ik geprobeerd om dit avontuur aan te gaan, om de stap naar meer zelfstandigheid en vrijheid te vergroten. Helaas zit het er voor mij niet in...

Ik ben samen met mijn instructeur er achter gekomen dat er vertraging zit tussen het zo nu en dan handelen, de signaaltjes worden te laat doorgegeven naar mijn motoriek. Terwijl ik in mijn hoofd heel goed wist en nog steeds weet hoe ik moest han

delen. Helaas laat mijn motoriek dit niet op de juiste momenten toe en ook niet tijdens het autorijden, en hierdoor kan ik niet participeren in het verkeer wat betreft het autorijden. Dit traject stopt dus voor mij, en ik vind dat hierdoor is een rijtest met het CBR ook niet nodig, omdat ik er voor mijzelf al uit ben en als dat mij gevoel aangeeft heb ik vaak gelijk.

Deze uitslag is frustrerend en heeft een dubbel gevoel, vooral om te weten dat dit voor altijd is, en hoe graag ik ook er iets aan zou willen veranderen, dit is niet mogelijk. Dit heeft tijd nodig om dit voor mijzelf echt te beseffen en dit te kunnen accepteren en hierin zou ik ook mijn eigen weg moeten vinden. Hoe moeilijk het ook is, en hoe graag ik het ook zou willen. Aan mijn inzet ligt het in ieder geval niet, en toch zie je maar weer dat mijn hoofd en lichaam totaal verschillende dingen los van elkaar zijn.... Toch zal ik iedereen die deze wens heeft willen aanraden om het gewoon in gang te zetten, ik had het namelijk voor geen goud willen missen en ik heb er zeker geen spijt van.

Ik wil iedereen bedanken voor de belangstelling, de leuke reacties, en nieuwsgierigheid!!!

Helaas moet ik deze droom laten varen, en loslaten met pijn in mijn hart.. Maar ik heb nog veel meer dromen....Wordt vervolgd!!!

Tot het volgend blog!

Rijfase (1) en Rijfase (2) nog niet gelezen? Ga dan naar: Rijfase (1) en Rijfase (2)