"Vliegvakantie naar Turkije (Bodrum) met de Zonnebloem!"

Een vakantie uitzoeken als je leeft met een beperking is niet zo simpel dan het lijkt. Toegankelijkheid is zeer van belang en zeker ook de aanpassingen die ik nodig heb. Zo'n vakantie bekijk ik al ruim van te voren in het begin van het jaar zodat ik op mijn gemak kan bekijken of de vakantie echt aan mij besteed is. Gelukkig zijn er organisaties waar je bij kunt aansluiten. Ik ben er blij mee dat deze mogelijkheid er is. Maar daar is niet alles mee gezegd. Graag wil ik dat via deze blog met jullie delen.

"De dag was aangebroken."

Op dinsdag 4 oktober 2016 was het dan zover Ik vertrok vanaf Schiphol Amsterdam naar Bodrum in Turkije. Helaas wel naar een ander alternatief hotel dan dat de bedoeling was, want dat hotel waar ik eerst heen zou gaan heeft hun deuren moeten sluiten de reden waarom is mij volledig onbekend, maar daar hebben we een brief over gehad met informatie over dit alternatief. Alle faciliteiten zouden er moeten zijn, dus ik vond het prima.

Ik moest er om 10 voor 5 zijn in de ochtend dus dat was een vroeg begin van de dag. Gelukkig had ik al wel van te voren voorbereidingen getroffen zodat ik niet extreem hoefde te haasten. Na een paar uurtjes slaap gepakt te hebben werd ik met een goed gevoel wakker, ik had er zin in. Helaas dacht mijn lijf daar anders over. Ik merkte heel duidelijk dat mijn lijf erg van slag was vanwege het vroege opstaan en het andere ritme. Maar gelukkig heb ik altijd de insteek om gewoon door te zetten dus dit deed ik op dat moment ook. Eigenlijk was het gezonde spanning.

Er kwamen verschillende gedachtes in mijn hoofd: Hoe zou het gaan met mijn rolstoel? Zou hij het nog wel doen als ik in Turkije ben? Deze gedachte bleef maar in mijn hoofd zweven. Want mijn rolstoel is toch echt mijn allerbeste maatje dus in dit geval blijkt dit ook wel weer. Ook al sta ik er niet altijd bij stil. Gauw voor dat we moesten inchecken ben ik nog snel naar de wc gegaan, nu kon het nog want ik had mijn tilift bij mij. In het vliegtuig is het niet mogelijk om naar de wc te gaan. Het is altijd lastig om niet te weten wanneer je naar de wc kunt omdat de transfer plaats moet vinden met een tillift ook nam ik dit weer voor lief, je weet het helaas. Ook het kennismaken met de groep is altijd spannend. Maar gelukkig viel dit keer dat ontzettend mee. Toch als je met zo'n grote groep bent is er veel wachttijd. Tijdens het inchecken duurde het erg lang, maar aan de andere kant is dit ook wel logisch.

"De vlucht."

Normaal gesproken moet je bij het inchecken je rolstoel afgeven vervolgens ga je op een stoel van de luchthaven, en moet je hier de gedurende tijd tot dat je het vliegtuig in gaat in zitten. Dit is een stoel die totaal niet comfortabel zit. Je neemt plaats op een ijzeren en hard onderstel. Dit weet ik uit eigen ervaring omdat ik wel eens vaker gevlogen heb. Toch hebben we geprobeerd om mij met mijn elektrische rolstoel tot aan de slurf te laten rijden, dit zou een hoop werk en transfers schelen daarnaast zou ik dan geen transfer hoeven te maken, en zou ik gewoon veel fijner zitten. Maar helaas omdat de rolstoel 80 kilo weegt was dit niet mogelijk. Ik vond het een kromme mededeling. Gelukkig hadden mijn ouders en ik bedacht om mijn handbewogen rolstoel mee te nemen, zodat ik daar in kon zitten tot dat ik in het vliegtuig kon plaats nemen. En zodra ik dan in het vliegtuig zat iemand mijn handbewogen rolstoel naar mijn ouders kon brengen. Helaas werd hier ook moeilijk over gedaan. Ze hadden niemand die dat even kon doen. Vervolgens hebben we gevraagd of de handbewogen rolstoel dan in het vliegtuig mee mocht als extra rolstoel en aangezien deze rolstoel niet zo groot is zou dat makkelijk gaan hadden we het idee. Gelukkig kregen we toen wel de juiste medewerking de rolstoel mocht mee. Waardoor ik gewoon in mijn handbewogen rolstoel kon plaatsnemen en prettiger zat. Een hele opluchting. Ik moest natuurlijk wel geduwd worden, maar dat nam ik maar voor lief. Dat ik prettig zat was voor mij het belangrijkste op dat moment. Mijn vader mocht na lang praten mee om mijn elektrische rolstoel te rijden bijna het vliegtuig in. Dit was nodig omdat mijn rugleuning niet makkelijk in te klappen is en er wel wat techniek bij komt kijken. Natuurlijk had hij ook deze handelingen aan een vrijwilliger uitgelegd zodat mijn rugleuning weer op de juiste manier zou zitten dan ik gewend was. Toch doet het pijn als de gene waarvan je veel houdt met je rolstoel rijdt. Je moet er maar op vertrouwen dat het goed komt. Natuurlijk heb ik dat in mijn vader, maar het is wel mijn stoel. Een verschrikkelijk gevoel dat eigenlijk niet te beschrijven is.

Maar het kwam goed, althans dat dacht ik. Vlak voor dat ik bij de slurf was werd mijn naam omgeroepen door iemand van het luchtvaart personeel. Mijn hart brak ik dacht mijn elektrische rolstoel kan toch niet mee, ik kan zodra dit gebeurt nergens zelfstandig naartoe. En dan ben ik nog meer afhankelijker en daar houd ik totaal niet van. Mijn hart zat in mijn keel. Weer een gevoel die niet te beschrijven was. Gelukkig zij de vrijwilliger die het een en ander had gehoord van mijn vader. Mag ik mee met u? Gelukkig mocht dat. Een pak van mijn hart, maar toch alsnog bleef het nare gevoel. Wat nou als ik in het vliegtuig zit, en mijn elektrische rolstoel er toch niet in pas. Ik besloot toch maar om gewoon mee te gaan, want wat moet je anders, je kan nu niet meer terug, je hebt afscheid genomen, je bent ingecheckt, alles is geregeld.

Vervolgens kwam ik bij de slurf aan en werd ik van mijn handbewogen rolstoel over getild in een kleine rolstoel waarmee je het vliegtuig in gereden wordt weer een hele handeling. Dit ging goed, vervolgens werd ik in het vliegtuig getild. Ik had op papier een plek bij het raam, je zou zeggen dat is een mooie plek want je hebt uitzicht. Maar voor iemand die volledig afhankelijk is deze plaats eigenlijk totaal niet handig. De assistentie hulpverleners die mij in het vliegtuig tilde vroegen toch of het mogelijk was dat ik bij de eerste stoel kon plaatsnemen. In hen woorden van de stewardess: "Mag wegens veiligheid overwegingen een zwaar afhankelijk iemand daar niet zitten, en is dit verplicht bij het raam." Dus ik moest weer getild worden zodat ik bij het raam zat. Op het moment dat iedereen plaats nam konden we dan eindelijk vertrekken.

Ik had hier lang naar uit gekeken een lekkere relax vakantie met hopelijk erg mooi weer zodat ik een kleurtje kon mee pakken met een zwembad zodat ik af en toe eens verkoeling kon pakken.

Na 3 en 1 half uur waren we in Turkije. Mijn handbewogen rolstoel stond klaar bij de slurf dus moest ik in deze rolstoel plaatsnemen. Vervolgens weer alles van voor af aan om overal doorheen te komen. Dit koste helaas weer wat tijd, maar we waren er dat was het belangrijkste. Vervolgens hadden we alle spullen bij elkaar, en daar stond mijn elektrische rolstoel, zonder gebreken. Ik was zo blij als een kind. De vrijwilligers hebben mij opgetild zodat ik plaats kon nemen in mijn elektrische rolstoel. Op de heenweg had ik natuurlijk mijn tillift mee, maar in Turkije was dit niet mogelijk. Het scheelt wel dat je met veel mensen bent zodat tillen makkelijker gaat. Maar dit is natuurlijk niet de manier, maar ik nam dit ook maar voor lief. Vervolgens stond de aangepaste taxi al klaar, hier kon ik makkelijk in plaats nemen, het leek een beetje op de zelfde manier hoe het in Nederland gaat. Helaas was het wel jammer dat de chauffeur niet heel goed Engels sprak. Maar met wat horten en stoten kwamen we er wel.

Zodra we klaar waren voor vertrek naar het hotel heb ik gelijk het thuisfront geïnformeerd dat ik veilig was aangekomen, en dat alles goed is gegaan met mijn rolstoel. Mijn vakantie kon beginnen. Bij aankomst een prachtig hotel, groot opgezet en toegankelijk. Alles was er op en eraan qua eten en drinken, je kon op verschillende momenten pakken wat je hebben wilde. Een vakantie waar ik van droomde. Na de lunch was het zover om de hotelkamer te gaan bewonderen. Helaas was mijn actieve sta-lift waar ik zo duidelijk verschillende keren ook in Nederland over geïnformeerd had nergens te vinden. Ze hadden wel een ander apparaat alleen daar moet je een goede staffunctie voor hebben. De moed zakte onder mijn voeten vandaan, want ik moest zo nodig naar de wc.

Vervolgens na 2 uur wachten, hebben een aantal vrijwilligers mij handmatig op de douchestoel getild. Hierop moest ik helaas mijn behoefte doen, ik voelde me zo hulpeloos en gefrustreerd op dat moment. Maar ik had mijn behoefte gedaan en dat was het belangrijkste voor al na zo'n lange tijd het niet te hebben kunnen doen. Helaas was de beloofde actieve stallift niet aanwezig en hebben zij bij het hotel de verenging in Nederland verkeerd begrepen. Hier had ik natuurlijk geen boodschap aan. Want ik had het probleem en niemand anders. Een paar uur daarna is toch een tillift besteld, alleen een passieve lift, daar hang je in, dat is echt behelpen voor mensen die het niet gewend zijn, voor een toilet bezoek ben je nu een kwartier bezig en normaal maar 5 minuten in mijn geval. Daarnaast kreeg ik rode snij plekken van die band op mijn knieën en in mijn knieholten. Een handdoek er tussen kon je het snijden wel verlichten, maar het ging hier niet mee weg. Dus dit moest ik ook voor lief nemen. Totaal niet prettig. Maar het moest maar, kon ik in ieder geval de noodzakelijke transfers maken ondanks dat het eigenlijk geen doen was.

Daarna toch maar langzaam mijn koffer uitgepakt en alles een beetje ingericht. Ongeveer een half uur daarna voelde ik mij ontzettend niet lekker worden, aangezien ik de week daarvoor nog een blaasontsteking/nierbekkenontsteking had gehad en in de nacht de huisartsenpost op bezoek had gehad vanwege heftige pijnen in mijn rug en niet wist hoe ik moest liggen of zitten. Kwam deze pijn ook weer in de hotel kamer opzetten. Het begon met braken, 2 uur lang. Daar zit ik dan: In een vreemd land. Geen juiste tillift, een lange reis. Zoveel spanning en zoveel pijn in mijn rug, compleet in paniek, en ik kon de afgelopen gebeurtenissen gewoon geen plek geven. Ik voelde me zo ontzettend kloten, omdat ik zo beroert was. Daar ging mijn eerste avond aan mijn neus voorbij. Gelukkig had ik wel aardige vrijwilligers die mij volledig opvingen. Maar leuk is anders. Aangezien mijn medicatie er ook niet in bleef, was ik kapot, en totaal van slag. Vreemde mensen, een vreemd land, dingen die niet liepen zoals ze horen. Ik heb me nog nooit zo ontzettend kloten gevoeld. Vervolgens besloot ik toch maar om naar bed te gaan, dit was een moeilijke overweging omdat ik vaak op bed nog broeder wordt. Toch heb ik deze stap maar genomen. Vlak daarna heb ik met het thuisfront overlegd wat te doen. Na toch wat medicatie ingenomen te hebben, heb ik toch geslapen en ben ik de nacht doorgekomen. De volgende dag ben ik langzaam opgestart, en ging het steeds beter. Dit was fijn zo kon ik toch de hele week doorkomen op een fijne en leuke manier.

Er werd verteld dat er een speciaal stoeltje was waarmee ik het zwembad in kon, die was er ook, maar je moest half in het water om mij er in te tillen. Dit was eigenlijk ook geen doen, en ik hing eigenlijk in die stoel, vervolgens konden de vrijwilligers mij opvangen. Helaas was het water niet zo warm als dat ik voor ogen had, maar het was wel een heerlijke afkoeling. Helaas was het net te diep, waardoor ik niet met mijn voeten op de bodem kon komen, maar ik kon zwemmen dat was het belangrijkste. Met het eruit gaan was het ook erg zoeken om de juiste transfer te kunnen maken. Maar het was wel een heerlijke afkoeling. De dagen daarop hebben ze mij via de kant erin getild. Dit ging veel soepeler en was makkelijker. Ik heb heerlijk kunnen zwemmen, en mij vrij kunnen bewegen. En dit is voor mijn lichaam heel erg belangrijk, en natuurlijk had ik er zelf ook veel plezier aan!

"De dag invulling!"

In de loop van de week heb ik ook deelgenomen aan een aantal excursies. Ik ben Gumbet in geweest hier heb ik lekker gewinkeld. Ook ben ik naar een markt geweest, en heb ik bij de zee gewandeld. Ook vond ik het prima om gewoon bij het hotel te blijven om heerlijk van de zon te genieten en te relaxen. Ook was er s'avonds een hoop te doen wat georganiseerd werd vanuit het hotel. O.a. een karaoke avond. Hier heb ik meegezongen met Nederlandse meezingers. Ook was er genoeg ruimte om te genieten van de muziek dit heb ik ook gedaan.

"Toegankelijkheid!"

Ook hoor je de laatste tijd veel mensen met en zonder beperking over de toegankelijkheid in Nederland hier ben ik zelf ook 1 van. Maar in Turkije is de toegankelijkheid nog minder voor mensen in een rolstoel. Ik heb dit echt kunnen ondervinden. Je moet creatief omgaan met toegankelijkheid waar je ook bent op de wereld.

Ook heb ik gehoord dat de Zonnebloem er een hoop jongere vakanties heeft uitgegooid, en dat er nu meer voor alle leeftijden wordt aangeboden dit vindt ik niet leuk, omdat ik graag met jongeren op vakantie wil. Ik hoop dat dit zo blijft, want het is zo belangrijk om de vakanties voor jongeren te laten blijven bestaan!

"Tot Slot!"

Ondanks alles, was het een hele leuke vakantie. Ik heb mij goed vermaakt en lekker kunnen ontspannen en dat is ontzettend belangrijk! Het zou alleen zoveel makkelijker zijn als je gewoon met de rolstoel in het vliegtuig zou kunnen plaatsnemen of gewoon met je eigen rolstoel tot aan de slurf zou kunnen komen zonder problemen....

Update: Op donderdag 27 oktober 2016 telefonisch contact gehad met de Zonnebloem!

Tot het volgend blog!