"Rijfase (1)"

Naar een peuterspeelzaal, naar school, een baan, een eigen huis, een rijbewijs, het zijn allemaal dingen die bij het leven horen, maar voor iemand met een handicap is dit niet altijd even gemakkelijk. Ik wil dit niet op de kaartzetten of de indruk wekken dat mensen met een beperking zielig zijn of dat gevonden moeten worden, nee dat wil ik niet, zo zit ik niet in elkaar.  Het zijn allemaal stappen in het leven het hoort erbij. Maar het is makkelijker gezegd dan gedaan.

Natuurlijk ben ik pas drieëntwintig en heb ik hopelijk nog een heel leven voor mij, ook heb ik al een heel stuk achter me. Mijn kindertijd is voorbij, deze viel niet altijd mee en was met een lach en met een traan, iedereen heeft in deze fase een ontwikkeling die moet ervaren en groeien, de weg weten te vinden in het leven, hoe moeilijk dat soms ook is, zelfs voor een anders-werkend-lijf. Laat staan de gebeurtenissen die mijn broer wel had en ik niet. Van mijn kant was er geen jaloezie, het ging mij meer om het feit dat ik ook wilde ervaren wat hij er vaarde. Wij zijn totaal niet anders opgevoed, alleen ging er naar mij veel meer lichamelijke zorg dan naar mijn broer omdat hij lichamelijk veel zelfstandiger was dan ik. Het is niet dat ik de gebeurtenissen van hem niet gunde, ik was juist hartstikke blij voor hem. Mijn broer werd 18 jaar, en haalde in 1 keer zijn rijbewijs. Kocht een mooie Peugeot een compacte en bovenal snelle auto. Weer zo'n gebeurtenis die bij het leven hoort. Geen afgunst, maar een stilsta moment voor mij.

Toen had ik al de insteek om door te zetten en er niet te lang erbij te blijven hangen. Een paar jaar later werd ik zelf achttien, op dat moment was ik met hele andere dingen bezig dan een ander die op dat moment achttien is, dan heb ik het niet over mijn ontwikkeling of belevingstocht. Ik was alleen totaal niet bezig om een rijbewijs te halen, terwijl toen mijn broer achttien werd ik hier wel mee bezig was. Ik vond het heel gek dat ik er niet mee bezig was toen ik zelf die leeftijdscategorie had. Duwde ik het wellicht onbewust of bewust weg? Wat was de reden erachter? Misschien omdat het aangepaste vervoer een bekende weg is voor mij? Ik de stap te ver vond? Of ik te onzeker was van mijzelf? Misschien speelde deze vragen wel mee, en heb ik het gevoel toegelaten, maar de stappen om in actie te komen links laten liggen. Toch heb ik de laatste tijd de behoefte om het toch te gaan proberen. Het zou mij meer vrijheid geven in mijn mobiliteit. Ook ben ik mij er volledig van bewust dat het een hele weg zou zijn, en misschien wel negatief zou uitpakken, hoe jammer dat ook zou zijn. Na lang nagedacht te hebben heb ik toch de stap genomen om het proces van autorijden in gang te zetten. Onlangs heb ik een mail gestuurd met mijn interesse hiervoor, en afgelopen dinsdag 1 maart was de dag van deze hele stap en proces. Bij B&S Onbeperkt in Beweging in Amersfoort.
Dit bedrijf is specialiseert in auto aanpassingen en geven ook rijles. Daarnaast niet zo ver vanaf mijn woonplaats.

Lichamelijk nam de spierspanning in mijn lijf toe, dit heeft te maken met mijn emoties en ook de bijhorende zenuwen. Ik had mijzelf voorgenomen om het gewoon uit te proberen, en daar gewoon te zien hoe het zou aflopen. Ik was al blij met deze stap om gewoon deze gebeurtenis te mogen ervaren. Want autorijden als je jezelf verplaatst in een rolstoel is niet eenvoudig. Anderzijds noem ik het een uitdaging. Het begint natuurlijk met een klein voorgesprek. Ook al had ik dat beetje bij beetje al per mail uitgelegd van te voren, toch begrijp ik dat dit op dat moment ook nodig is om kenbaar te maken, en af te stemmen. Bovenal wat kan wel, en wat kan niet, en wat zou er eventueel aangepast kunnen worden. Ik had mij thuis er al een beetje in verdiept en wist wat er mogelijk was in eerste instantie ging mijn voorkeur naar een joystick-besturing. Dit heb ik daar ook besproken, vrij snel kwamen we tot de conclusie dat deze aanpassing het beste voor mij zou zijn. Natuurlijk is dit ook de duurste aanpassing, maar als je iets wil, moet je er natuurlijk wat voor over hebben.

Snel voelde ik mij op mijn gemak tijdens het gesprek. Vlak daarna zij de instructeur: "Het lijkt mij een goed plan om zo meteen te gaan rijden." Hier kwam ik voor, de enthousiasme hiervoor nam ontzettend toe, ook de zenuwen natuurlijk. Zodra de bus voor mij stond waarmee ik mocht rijden. Een auto waar je met je stoel in plaats neemt, ben ik wel gewend, maar het idee dat ik zelf plaats zou nemen op deze plek gaf een ontzettende kick. Er gaat tijd in zitten om alles goed te krijgen in de uitvoering. De joystick moet op de juiste manier afgesteld worden, ook moet dat goed aanvoelen in de hand, mijn stoel moet goed vast staan. En voor dat ik het wist waren we uit de werkplaats, en zei de instructeur stuur maar naar links, en probeer maar een beetje gas te geven. En voor dat ik het in de gaten had reden we, en het ging eigenlijk nog best wel goed al zeg ik het zelf. Alleen in eerste instantie dacht ik na afloop, het was voor een keer. Dit dacht ik niet omdat ik een negatief zelfbeeld heb of zo maar gewoon omdat ik dacht het is toch een hele stap. de instructeur is erg positief en durft het aan. Deze eerste stap is dus al bereikt. Nu moet de rest nog in werking worden gezet, onder andere een eigen verklaring omdat ik Cerebrale Parese heb en rolstoelgebonden ben, hopelijk eindigt dit proces ook in een positief resultaat, dit is afwachten. Maar deze gebeurtenis pakken ze niet meer van mij af!

Dit proces wordt dus vervolgd!

Tot het volgende blog!